Projector style

Ik voel me leeg. Ik ben bewust bezig met alles in mijn leven schrappen wat me geen energie geeft. Wat ik ooit uit angst erin heb gestopt om deze leegtes te vullen. Ik ben aan het detoxen, maar dan zonder sapjes.

Als je met Human Design aan de slag gaat, kom je in het deconditioneringsproces. Moeilijk woord, simpele betekenis. Het is net als je kast doorspitten en kijken welke kledingstukken je oprecht blij maken, welke je puur gekocht hebt om de kast op te vullen of welke je aangesmeerd kreeg van je achternicht die een paar kilootjes cadeau had gekregen. Mijn kast wordt steeds leger, wat maakt dat ik met momenten bang ben om in de spiegel te kijken. Achter die lege hangers liggen namelijk de 'oude lijken uit de kast'. Moet ik die er echt uithalen ?

Ja. Pas als je de lijken uit de kast haalt, de bedorven delen die je stiekem in een hoekje (ja weer in die kast) had geduwd, kun je ze in het licht zetten. En we weten allemaal dat de enige manier om het donker te verslaan, naar het licht brengen is. Al is het niet onze favoriete hobby (die van mij stiekem wel, scorpio season incoming !!! 🦂 Misschien dat ik daarom zo van de herfst houd ? Can't wait voor warme drankjes, knisperend vuurtje en ellenlange gesprekken over shadow work).

Oké, we zijn weer op het punt dat ik ter zake kom. Sinds Afrika is er een nieuw houtskooltje gaan smeulen (oh yeah toch weer door in de symboliek ;). Ik voel me nog alles behalve energiek, maar under the surface voel ik nieuwe energie borrelen. Ik heb de behoefte om radicaal alles over hoop te gooien waar ik niet meer blij van wordt. Ruimte te maken. Eindelijk te luisteren naar waar mijn lichaam écht behoefte aan heeft. Laat dat nou net de essentie zijn van HD.

Ik ben dus een projector. Een 3/5 emotionele energy projector, om precies te zijn. Ik denk dat ik me voortaan zo ga voorstellen. Het zegt veel meer over mij dan waar ik woon of welke opleiding ik doe. Wat wil het dan zeggen ? Ik ben langzamer dan de rest. Ik heb geen motortje dat mij constante energie geeft gedurende de dag. Ik ben steengoed in luisteren naar en focussen op de ander, maar kan deze gave moeilijk op mezelf toepassen. Ik eet het liefst in kleine beetjes en beweeg gestaag iedere dag in plaats van een paar keer in de week mezelf af te beulen in de gym. Mijn systeem (aka lichaam) is gevoeliger en dus ook kwetsbaarder. Ik heb meer tijd nodig voor mezelf.

Onze maatschappij is gemaakt door en voor generators. En man wat hebben we die nodig. Zij zorgen ervoor dat de aarde draaiende blijft. Echter, ik ben opgegroeid gelovende dat ik er ook eentje was. Zo'n duracel konijntje dat succesvol wordt als ze harder graaft. Dat was voor mij killing. Ik had een prima jeugd hoor, niks mis mee. Toch ben ik maar achter die hengel met die wortel aan blijven rennen, in de zoektocht naar succes.

Succes is de signature feeling van een projector. Het is de BEDOELING dat we dat behalen, maar de manier waarop is de clue. Het vraagt heel wat zelfbeheersing voor een meid met een gezonde dosis doorzettingsvermogen om níet te anticiperen en te wachten op de uitnodiging. Geduld was vroeger mijn grootste vijand, maar ook dat was aangeleerd. Van nature ben ik rustig en geduldig. Geniet ik van de kleine dingen als een zonnestraal die een gouden gloed schijnt in de ochtend.

Dat brengt me naar vanochtend, ik liep zoals iedere dag deze week over het pad naast de Kralingse plas, op het moment dat de zon opkomt. Daarvoor heb ik al gegeten, want mijn verteringstype 'indirect light' werkt blijkbaar het best als de zon onder is. Mega onhandig, zegt mijn ego dan. Moet ik mijn hele leven de ramadan doen ?

Ik zag een zwaan, gracieus chillen in het water. Wat een uitstraling. Opeens vloog ze vlak over het water. Ze legde een afstand af waar een eendje, waar de plas voor 70% mee gevuld is, drie keer zo lang over zou doen. Natuurlijk maakte ik de vergelijking met een projector. Het gaat niet om wat je doet, maar om wie je bent. De zwaan heeft, net zoals ik (?), een aura en aantrekkingskracht die ervoor zorgt dat de juiste dingen naar haar toe komen. We hebben simpelweg de energie niet om daar zelf naar opzoek te gaan. Ik vind het nog lastig om daar helemaal op de vertrouwen. Wat als het niet (snel genoeg) komt ? Overleef ik dan wel in deze wereld ?

Terug naar de lijken in de kast. Door eer te doen aan mijn lichaam maak ik ruimte om voor mezelf te zorgen. DE basis voor een projector. Zorg ervoor dat je lekker in je vel zit en blijf jezelf ontwikkelen, dan volgt de rest vanzelf (ego; pffffffffffff). Door me terug te trekken van het snelle tempo op straat en mijn generator-maskers af te doen voel ik me kwetsbaar en alleen. Dat bedoel ik dus met de lijken. De gevoelens die je achter de opvullende prullaria verstopt, omdat het ongemakkelijk is om ze te voelen. Wel noodzakelijk, als ik straks in 2027 zo'n leiderschapsrol aangewezen wil krijgen. I was BORN ready 🔥.

X Silke

Quote:

Receptje:

Bananenpannenkoekjes met kokosyoghurt, kiwi gold en gedroogde moerbeibesjes.