Only the lonely

Een fikse steek in mijn borst. Het is niet de eerste keer. Ik voel het vaker sinds het begin van mijn herstel. Dat herstel begon het moment dat ik een weer eens 's nachts wakker werd met ditzelfde gevoel; alsof er een dolk in mijn borst stak. Ik besefte; dit gaat niet langer zo. In dat moment besloot ik dat ik mezelf niet langer zou uithongeren. Nog steeds als ik dit typ voelt het heel rauw. Die periode uit mijn leven was ontzettend pijnlijk.

Dat was ook het moment dat mijn obsessie voor eten veranderde in passie. En het leuk decoreren op een bordje/schaaltje/in een kommetje. Stiekem is dat nog steeds waar ik de meeste vreugde uit haal, iedere keer weer mijn eigen kunstwerkje creëeren. Trots dat ik dan ben! Let maar eens op als je me de volgende keer in de keuken bezig ziet. Oogjes veranderen in glinsterende diamantjes.

Het was ook het moment dat ik me realiseerde dat ik wel creatief ben ! Ik heb altijd geroepen dat ik dat niet was. Nee, waar ik goed ik ben is rationeel denken, studeren en serieuze dingen. Geef mij een potlood en ik raak in paniek. Ik vergeleek mezelf op dit vlak altijd met mijn zusje, zij kan fantastisch tekenen. Ze heeft al een paar keer een schilderij gemaakt dat mama in keuken of woonkamer heeft opgehangen. Zelf zal ze je vertellen dat het allemaal wel meevalt. Gek is dat hè, de dingen waar we van nature goed in zijn zien we niet van onszelf.

Even terug. Mijn obsessie voor eten; op het moment dat ik de televisie kon verdragen stond 24kitchen op. Iedere dag keek ik toe hoe Miljuschka cupcakes stond te bakken of hoe Rudolf waarschuwde dat je nooit zout direct bij het gist mag doen. En niet te vergeten mijn favorietje: Hugo die elke avond stipt om 17.00 in 'eigen huis en tuin' een nieuwe maaltijd voorbereidde. Ik gaf niks om de rest van het programma maar ik hield me vast aan de momenten dat hij op het scherm verscheen en ik wist precies hoe lang de tussenstukjes en reclames duurden. Ik heb hem voor deze kleine zorgeloze momentjes in een moeilijke tijd altijd al willen bedanken :)

Ik krijg tranen in mijn ogen als ik terugdenk aan het extreem vermagerde meisje dat daar in het hoekje van de bank, verstopt onder een dik dekbed (dat had mama naar beneden gehaald omdat ik het chronisch koud had) obsessief naar het eten zat te kijken wat ze zichzelf niet gunde. De hele dag was ik ermee bezig. Het was een afleidingsmanoeuvre. Waar ik eigenlijk mee zat was de onzekerheid die ik diep van binnen voelde, die ik nog steeds niet helemaal kan plaatsen. Wat ik ondertussen wel weet is dat ik deze op zo'n moment projecteer op mijn lichaam, terwijl het eigenlijk niks te maken heeft met hoe ik eruit zie.

Hartverscheurend. Dat is het nog steeds. Echter, het is nu enkel een herinnering aan de vrouw die hier vandaag zit en zo dapper is dit te delen. Nog niet zo lang geleden mijn allergrootste geheim. Een eerbetoon moet ik zeggen, omdat de persoon die je vandaag bent bestaat uit alle vorige edities. Ook de editie die nog niet sterk genoeg was om van haarzelf te houden droeg bij aan het meisje dat nu weer danst in haar kamer en zichzelf ondeugend aankijkt in de spiegel. Waar het leven weer een weg heeft gevonden in haar lichaam en van die doffe ogen dus stralende diamantjes maakte.

Vandaag dus weer die steek. Tot ik begon met schrijven wist ik niet waar die vandaan kwam. Tegenwoordig heb ik een intieme relatie met mijn eigen lichaam (wauw, weer een trots momentje!) en kan ik het gewoon vragen waar het last van heeft als ik ergens ongemak voel. Zo heb ik al een tijdje last van roos, niet gek als je bedenkt wat voor stappen ik mentaal heb gemaakt de laatste jaren. Mijn hoofd groeit uit zijn oude huidje. Voor mij is het nu heel normaal om emotionele of mentale aspecten te koppelen aan lichamelijke reacties. Dat is iets wat ik in het proces leerde; body keeps the score.

'Ik voel me eenzaam' zei het kleine meisje in mij, toen ik vroeg naar waar ze last van had. Het is het gevoel dat overheersend is de laatste twee weken. Ik realiseerde me dat je eenzaam voelen, het verlangen voelen naar verbinding om je heen, ook een reflectie is van een gevoel vanbinnen. De pijnlijke steek in mijn hart die naar de oppervlakte kwam tijdens mijn eetstoornis is het gemis van verbinding met mezelf. Het mezelf niet lief en mooi vinden op een diepere laag. Aan mij om die zelfliefde te laten groeien. Het is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan.

Dan kom ik weer terug op wat ik zei over mijn zusje. Ik vind het zo gek om te zien dat wij mensen het zo moeilijk kunnen vinden om onszelf lief te hebben. Om zelfverzekerd te kunnen zeggen waar we goed in zijn. Als ik over mezelf spreek voelde het voor mij altijd veiliger om mezelf af te kraken. Dan hoefde een ander dat in ieder geval niet meer te doen. Gelukkig kunnen we altijd kiezen om opnieuw te beginnen. Niet door het verleden te verstoppen of af te keuren, maar juist mee te nemen als liefdevolle, wijze raad. Daar gaan we. Hoi, ik ben Silke. Ik ben goed in dingen verwoorden en advies geven, ben heel empatisch en houd van mooi opgemaakte bordjes voorschotelen. Ik ben dol op diepgaande gesprekken en dans op alles wat ook maar een beetje een beat heeft. Ik ben eigenwijzer dan ik eruit zie, maar dat merk je pas als het al te laat is... dan heb ik je al ingepalmd ;)

Note te self: Zelfverzekerdheid is niet rond paraderen als Queen B, het is leren om te gaan met momenten van onzekerheid.

Quote:

Inspiratie (ik noem het geen receptje meer want ik doe niet aan recepten, alleen aan inspiratie. Ik flans alles bij elkaar wat in mijn hoofd een match vormt. Daar heb ik toevallig een talent voor ;)

Voor iedereen die het zich afvroeg ! Het loof van een (jonge !) wortel (het groene deel) kun je ook eten ! Ik had een hele bos en vond het zonde om weg te gooien. Snijd het er meteen af, want het onttrekt het vocht van de sappige wortels. Verwerk het in een soepje of smoothie. Ik maakte er ook een gezonde spread van, voor op brood of als alternatief voor de pesto in het standaard studentenmaaltje. In de blender met (geweekte) amandelen, gedroogde vijgen, olijfolie, een beetje tahin en rauwe honing en vast weer een ingredient wat ik vergeet. Zoals ik al zei is het bij mij altijd een goocheltruc in het moment en onthoud ik niet precies wat ik deed. Pakt wel bijna altijd goed uit ;P

Liefs, Silke