Floreren kun je leren

Het was altijd mijn go-to; ff snel, kom op niet aanstellen, nog even dan is het klaar. Klinkt als een gezonde mindset, was het niet. In de kern niks mis mee, past ook helemaal bij de setting waar ik nu zit. Hartje Kralingen, Rotterdam. Go-go-go with the flow. En toch werkt het niet voor mij. Maar wat is die flow dan ? Is die anders voor mij ? Zit ik hier dan wel op m'n plek ?

Ik voelde me opgebrand, verdoofd, verstijfd. Hoe kan dat ? Ik heb altijd netjes binnen de lijntjes gekleurd, te netjes zelfs. Behalve mijn eigen lijntjes dan, mijn GRENZEN genaamd. Die kende ik niet. Nooit van gehoord, nooit of te nimmer gevoeld. Nog zo'n Rotterdamse orde van de dag; nie mauwen. Oh, dat is Branbants, thanks opa. Hij is trouwens ook zo iemand die zijn eigen tempo vertrouwt. Kan ik nog wat van leren bedenk ik me nu.

Oke Sil, to the point nu. Niet mijn sterkste punt. Haha. Ik gebruik graag veel woorden. Echte vrouw ;)

Daar heb je het. Vrouw zijn. Iets wat ik tot drie jaar geleden blijkbaar niet belichaamde. Ik was altijd geobsedeerd met presteren. Zeg maar FAALANGST. Ja ik gebruik ook graag koeienletters. Het is die stem die PRECIES zegt waar het op staat (ja Rotterdam het zit dus wel in me, heb geduld), maar vanuit je onderbewuste komt. Helaas. Die hoor je dus pas als je laagjes gaat afpellen.

Waarom ik bang was om te falen ? Daar is nog een andere naam voor; het 'brave meisjes syndroom'. Ooit van gehoord ? Ik zorgde ervoor dat ik er zeker van was dat ik aan ieder ander zijn verwachtingen zou voldoen, om er zeker van te zijn zo nooit afgewezen te worden. Niet door de juf, niet door de buurvrouw, niet door mijn vader of familie. Door niemand niet. Elke verwachting die ik als klein (gevoelig) meisje voelde, duwde de spreekwoordelijke lat steeds een stukje hoger. Ongemerkt, dat wel. Ik was kei in glimlachen als ik eigenlijk wilde huilen, tot ik het niet eens meer doorhad. Bang om mijn eigen hartje te breken als ik die lat niet haalde.

Maar ook kei in doorzetten. Die combinatie, gevoelig zijn en verharden, zorgden ervoor dat ik mijn emoties uitschakelde. Zonder dat iemand daar ooit expliciet om gevraagd had.

Voor ik dat merkte had mijn lichaam het al bijna begeven. Ik leerde de hard way dat emotionele verlamming (zo heb ik het zelf genoemd) leidt tot mentale klachten, wat op zijn beurt om kan slaan in lichamelijk ziek worden.

Ik leerde middels 'human design' dat mijn lichaam (zowel emotioneel, fysiek en mentaal) functioneert als een uniek systeem met een eigen 'blauwdruk'. Zeg maar routekaart. Heerlijk, die spirituele stromingen die leiden tot een concrete gebruiksaanwijzing. Ik ben een 'projector'. De adelaar, voor de leek onder ons. Ik heb een trager tempo en mijn gave is efficiëntie. Ik kan met één ogenblik de vinger op de zere plek leggen. Sturing geven als de beste. Maar heb niet de energie van de gemiddelde werkbij op blaak iedere dinsdag- en zaterdagochtend. Daar heb je dan weer een ander type voor.

Echter, floreren kun je leren. Ook ik. Mijn eigen ritme vinden, weer luisteren naar het kleine meisje in mij dat van eigenwijs enthousiast naar hopeloos verdrietig kan vliegen en weer terug, weet ik nu te omarmen. Het blijft een lering, die ik samen aanvlieg met alle andere mede fladderaars binnen She Flore. Een community vol met vrouwen die leren het heft in eigen handen te nemen en te gaan staan voor waar ze voor gemaakt zijn; floreren.

En voor mijn lieve mama, ik weet zeker samen met ook lieve papa mijn grootste fans; ja. Ik zit hier zeker op mijn plekje. Ik voel me gelukkig en nu sterk genoeg om mijn sores én mooie ontwikkelingen die daaruit voort bloeien te vertellen. Een beetje gek dat ik dat op deze manier met jullie wil delen, maar een sterke vrouw is ook kwetsbaar. Die beide eigenschappen heb ik aan jullie te danken en wil ik graag beschikbaar stellen aan iedereen die daar inspiratie uit kan halen. Dank jullie wel.

Oh en als ik hier ooit niet meer gelukkig ben volg ik nog een wijze les van opa op, dan ga ik naar Ridderkerk. Gewoon omdat ze dat volgens hem zo leuk uitspreken door alle klinkers over te slaan. Ook mijn gevoel voor taal komt van hem !

Note to Self: FORCEREN kun je afleren.

Quote: Spreekt voor zich.

Receptje: Tart tartin. Als proost op het openbaren van mijn true colours door de harde laag (lees facade) om te draaien en mijn kwetsbaarheid te laten shinen. Dat is mijn mooiste kant <3

Wil je echt weten hoe je 'm maakt, vraag Jamie Oliver. It's not mine. En ik ben te moe om dat nu te typen. Sorry not Sorry.

Liefs, Silke